Rzekuń: Ku czci Aleksandra Bednarczyka „Adama” [ZDJĘCIA]

Uroczystą mszą świętą oraz salwą honorową i złożeniem wieńców na grobie znajdującym się na cmentarzu parafialnym w Rzekuniu oddano hołd kapitanowi Aleksandrowi Bednarczykowi „Adamowi” z okazji przypadającej na 20 grudnia 67 rocznicy śmierci jednego z najmężniejszych Żołnierzy Wyklętych.

Nabożeństwo w intencji kapitana Aleksandra Bednarczyka „Adama” odprawiona została w kościele pw Najświętszego Serca Jezusowego w Rzekuniu. Wzięli w niej udział parlamentarzyści z Ostrołęki, prezydent Janusz Kotowski, wiceprzewodniczący Rady Miasta, Jerzy Grabowski, rodzina kpt Bednarczyka, przedstawiciele Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręg Ostrołęka, Stowarzyszenie Historii Ziemi Ostrołęckiej oraz Grupa Rekonstrukcji Historycznej XVI Okręgu Narodowego Zjednoczenia Wojskowego "Mazowsze Orzeł Tęcza" oraz mieszkańcy Rzekunia.

Po mszy na cmentarzu parafialnym przy grobie kpt Bednarczyka złożono wieńce oraz oddano salwę honorową na jego cześć.

Aleksander Bednarczyk, pseudonim „Adam”, urodził się 21 sierpnia 1913 roku w Rzekuniu. Pochodził z licznej rodziny, miał 6 rodzeństwa. Uczył się w Szkole Powszechnej w Rzekuniu, Gimnazjum Króla Stanisława Leszczyńskiego w Ostrołęce. Był także słuchaczem na kursie podchorążych rezerwy piechoty przy 71 pułku piechoty w Zambrowie. Otrzymał przydział do 33 pułku piechoty „Strzelców Kurpiowskich”. 

W sierpniu 1937 roku awansował do stopnia podporucznika rezerwy piechoty. Do wybuchu wojny pracował w kancelarii notariusza Dobrowolskiego w Ostrołęce. W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany z przydziałem do Batalionu Obrony Narodowej i jako dowódca plutonu walczył na linii rzeki Narew, w rejonie Czerwonego Boru i Andrzejewa. 

Po zakończeniu kampanii wrześniowej wrócił do Rzekunia. Od maja 1940 roku był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej w Obwodzie Ostrołęka (kryptonimy: „Sęp”, „Jeleń”, „Gruszka”). W komendzie obwodu pełnił funkcję szefa wyszkolenia, wyróżniając się umiejętnościami organizacyjnymi. 

W czerwcu 1944 roku został wyznaczony dodatkowo na stanowisko komendanta II „Ośrodka walki”. Uczestniczył w akcji „Burza” w szeregach 5 Pułku Ułanów (Spieszonych) AK. W październiku 1944 roku został aresztowany we wsi Brzozowa w gminie Łyse wraz z dwoma współpracownikami. Przewieziono go do obozu karnego w Działdowie, gdzie sąd wojskowy z Ciechanowa skazał go na karę śmierci poprzez ścięcie toporem. 

Wyrok miał być wykonany w obozie koncentracyjnym w Stuthoff, jednak pod koniec grudnia 1944 roku ponownie przewieziono go do Działdowa w celu wznowienia śledztwa. Podczas ewakuacji obozu w styczniu 1945 roku uciekł i zajął się pracą konspiracyjną. W lutym 1945 roku mianowano go na komendanta poakowskiej organizacji AKO w Obwodzie Ostrołęka. 

Od września 1945 roku kierował Obwodem Zrzeszenie WiN Ostrołęka (krytp: „Dorota”). Od sierpnia 1946 roku pełnił również obowiązki inspektora Inspektoratu Mazowieckiego WiN. 1 czerwca 1946 roku został awansowany do stopnia kapitana. 

W okresie służby w ZWZ-AK-AKO-WiN odznaczony został krzyżem Virtuti Militari V kl. Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Krzyżem Walecznych. Był jednym z najwybitniejszych organizatorów ruchu niepodległościowego na ziemi ostrołęckiej. W nocy z 19 na 20 listopada 1946 roku został otoczony przez grupę operacyjną UB z Ostrołęki na kwaterze w gospodarstwie Czesława Kruczyka we wsi Gnaty w gminie Lelis. Poległ śmiercią żołnierską od kul funkcjonariuszy UB podczas próby ucieczki.