W sidłach demonokracji

Wielce Czcigodny Księże Doktorze, Proboszczu Kolegiackiej Parafii Janowskiej,
Drogi mój Przyjacielu, Księże Infułacie Edmundzie,
Dostojny i Kochany Ojcze Dyrektorze, dzięki którego danemu mu przez Boga charyzmatowi, dzięki wielkiej ofiarności i ciężkiej pracy Naród Polski ma od ponad 20 lat możliwość korzystania z prawdziwie katolickich mediów,
Drodzy Bracia w Kapłaństwie,
Czcigodne Siostry Zakonne,
Drodzy Ojcowie i Państwo Redaktorzy,
Szanowni Słuchacze Radia Maryja i Telewizji Trwam,
Drodzy Bracia i Siostry!

Ze wzruszeniem i z pokorną modlitwą przybywamy dziś do Janowa w wielką uroczystość obchodów trzydziestolecia koronacji papieskimi koronami cudownego obrazu Matki Bożej Łaskawej Janowskiej, która od XVII wieku błogosławi wiernemu ludowi pielgrzymującemu do Niej z odległych miejscowości, by przed Jej świętym wizerunkiem dziękować za nadprzyrodzoną opiekę i pomoc, by prosić o zdrowie i dalsze łaski tak bardzo potrzebne w naszym pełnym znoju i rozmaitych udręczeń życiu, by ślubować wierność Jej Synowi Jezusowi Chrystusowi, jedynemu Zbawicielowi świata.

Wiara ojców naszych

Ślubując dziś wierność Chrystusowi i Jego Ewangelii, nawiązujemy do życia i postawy duchowej naszych rodziców, dziadków i wszystkich naszych przodków, którzy od stuleci żyli i pracowali na tej pięknej, ale niebogatej ziemi, i którzy Chrystusa i Jego Najświętszej Matki nigdy nie zdradzili. Nigdy nie zwiodły ich ani fałszywe religie, ani bezbożnictwo, które przemocą wciskano w świadomość Polaków przez długie dziesięciolecia.

Te trzy święte dla naszych przodków i dla nas słowa: Bóg, honor i Ojczyzna, wyznaczały mieszkańcom ziemi janowskiej sposób życia i postępowania. Pracując bardzo ciężko, nigdy nie odchodzili od Boga i Kościoła. W swoje zgrubiałe od bardzo ciężkiej pracy ręce codziennie brali różaniec i książeczkę do nabożeństwa. Dzień zaczynali i kończyli modlitwą. Nie zaniedbywali Mszy Świętej niedzielnej i spowiedzi sakramentalnej. I nie była dla nich – często słabych staruszków – przeszkodą nawet znaczna odległość od kościoła, do którego szli po często zabłoconych lub zaśnieżonych drogach.

Nasi przodkowie żyli w ustawicznej obecności Boga. Pamiętali o swoich zmarłych. Mieli głębokie przekonanie, że śmierć fizyczna nie kończy ludzkiego życia, ale że tak naprawdę to ona dopiero zaczyna prawdziwe, niewyobrażalnie szczęśliwe życie wieczne, do którego każdy z nas został przez Stwórcę przeznaczony. Dlatego nasi rodzice i dziadowie czynili wszystko, by w każdej chwili swojego życia być gotowymi na spotkanie z Bogiem Sędzią sprawiedliwym. Jeśli zgrzeszyli, bo każdy człowiek jest przecież grzeszny i upada, umieli klęknąć przy kratkach konfesjonału, umieli przyznać się do błędu, umieli pokutować i prosić Boga i bliźnich o przebaczenie za wyrządzone krzywdy.

Obce im były postawy tych współczesnych, znanych nam z ekranów telewizyjnych ludzi, którzy drwią sobie publicznie z Bożych przykazań, którzy przed milionową widownią chwalą się swoimi grzechami, swoimi rozlicznymi rozwodami i uprawianą rozpustą i którzy gorszą i namawiają do grzechu młode pokolenia, zapominając o przerażającej wprost przestrodze, którą Pan Jezus skierował do gorszycieli, mówiąc, że lepiej byłoby, gdyby sobie uwiązali kamień młyński u szyi i rzucili się w morskie odmęty, niż gdyby mieli zgorszyć jednego niewinnego młodego człowieka.

Los naszych przodków, żyjących na ziemi janowskiej, naznaczony był nie tylko ciężką pracą, lecz także wszelkiego rodzaju zagrożeniami ze strony rozmaitych napastników i zaborców, poczynając od napadów tatarskich w średniowieczu, poprzez okrutną okupację szwedzkich wojsk kalwińskich w połowie XVII wieku, aż po zabór rosyjski i niemiecką okupację w wieku XIX i XX.

Nasi dziadkowie i ojcowie w momentach tych największych zagrożeń zostawiali, nie raz i nie dwa, swoją ciężką pracę, swoje gospodarstwa i rodziny i bronili Ojczyzny przed najeźdźcą i okupantem. Szli, do nierównej najczęściej walki, z pacierzem na ustach, z różańcem i z medalikiem Matki Najświętszej na piersiach i z wielką odwagą, którą umacniała świadomość, że towarzyszy im modlitwa matek, żon, dzieci i całych rodzin, że nad nimi rozpościera płaszcz swojej opieki Matka Najświętsza, która 360 lat temu uratowała Jasną Górę w czasie szwedzkiego potopu, która w 1920 roku uratowała przed barbarzyńską bolszewicką nawałą Polskę i całą Europę i która czuwa nad wielbiącym Ją polskim Narodem od tysiąca lat. Męstwo i wytrwałość naszych przodków umacniała także świadomość, że modli się za nich Kościół w każdej Mszy Świętej, oraz to wpojone im od dziecka przekonanie, że w historii niejednego człowieka są takie momenty, w których okazuje się, iż są takie sprawy i takie wartości, dla których trzeba narazić nawet życie ciała, aby uratować od zagłady Ojczyznę i aby nie utracić wiecznego życia nieśmiertelnej duszy.

Program św. Jana Pawła II

Źródłem mocy naszych przodków, polskich żołnierzy i partyzantów, całego naszego polskiego Narodu, tej mocy, która pozwoliła mu przetrwać śmiertelne zagrożenia, która pozwoliła mu odzyskać ćwierć wieku temu wolność i niepodległość – była wiara katolicka, a w niej wielka cześć do Matki Najświętszej, którą tak bardzo umocnił w naszych duszach święty Papież Jan Paweł II, głosiciel wyjątkowej w dziejach świata, niekrwawej, ewangelicznej rewolucji. On, którego z uwagą słuchał cały świat, ponieważ głosił mu cztery fundamentalne dla każdego człowieka wartości, jakimi są: poszanowanie życia od poczęcia do naturalnej śmierci, chleb i praca dla głodujących i bezrobotnych ludzi, pokój dla narodów dręczonych przez ciągle toczące się wojny i przez terroryzm oraz wolność dla zniewolonych i prześladowanych: politycznie, społecznie i religijnie ludzi.

Ten program świętego Jana Pawła II, tak ważny i mający tak wielkie znaczenie dla wszystkich narodów, bez względu na rasę, kulturę i religię, jest ciągle aktualny – dla całego świata, dla naszej Ojczyzny i dla każdej polskiej rodziny.

Ten program należy przypomnieć zwłaszcza dziś, gdy liczne narody, umęczone nędzą, bezrobociem, terroryzmem, korupcją wielu osób sprawujących władzę, coraz to większym rozwarstwieniem między niewielką liczbą bogaczy i ogromną liczbą ludzi biednych, a także oszustwami i kłamstwami wielu spośród sprawujących władzę – popadają w coraz to większe cierpienia i kryzysy.

Ten program świętego Jana Pawła II jest bezwzględnie aktualny dla całego świata, dla całej zbudowanej na chrześcijaństwie cywilizacji europejskiej i amerykańskiej, zagrożonej dziś dosłownie śmiertelnie przez potężne, bogate i dysponujące ogromną władzą wrogie Bogu światowe siły.

Nowa ideologia zła

Bezbożne ideologie XX wieku: hitleryzm i komunizm, usiłowały zniszczyć wiarę chrześcijańską brutalną siłą, mordując na rozmaite sposoby chrześcijan i starając się opanować dusze narodów ateistycznymi prawami. Ideologie te skompromitowały się i upadły. Publicznie je potępiono, ale ich podstawowy program dechrystianizacji świata został przejęty przez nową ideologię, nazywaną przez Jana Pawła II nową ideologią zła, wyrosłą podobnie jak hitleryzm i komunizm z lewicowych filozofii. Nowa lewacka ideologia nie głosi już w zasadzie haseł społecznych. Nie zabiega o pomyślność biednego człowieka. Ona z tego już zrezygnowała. Nie zrezygnowała jednak z wrogości wobec chrześcijaństwa, zwłaszcza Kościoła katolickiego. W walce z nim nie używa już drastycznych ludobójczych metod. Przynajmniej na razie. Ta nowa ideologia, stanowiąca coś w rodzaju światowego rządu, w swojej walce o panowanie nad ludzkimi duszami stosuje inne metody, dla wielu ludzi niedostrzegalne, ale bardziej skuteczne niż dawniej stosowane. Nie atakuje frontalnie, lecz w sposób ukryty. Idzie za wskazaniami lewicowego włoskiego filozofa o nazwisku Gramsci, który domagał się od swoich zwolenników, aby podjęli długi, być może dziesiątki lat trwający tak zwany marsz przez instytucje, polegający na stopniowym opanowywaniu całego życia społecznego i politycznego współczesnych narodów przez wrogów chrześcijaństwa.

Od śmierci Gramsciego i jego mistrzów – Marksa oraz Lenina – minęły już dziesiątki lat. Ale program stopniowego wyrzucania Boga z życia narodów jest realizowany w Europie i Ameryce bez przerwy i coraz skuteczniej przez posłuszny hasłom Gramsciego lewacki ateistyczny liberalizm. Koncentruje się on obecnie, jak to przed kilkunastu laty stwierdził sławny socjolog, laureat Nagrody Nobla Peter Berger, na działaniach mających na celu opanowanie czterech zwłaszcza istotnych dziedzin życia współczesnych narodów, a mianowicie ich parlamentów, ich uniwersytetów, następnie ich czołowych mediów oraz przemysłu rozrywkowego.

Marsz nowej lewicy

Nie dziwmy się zatem, że współczesne europejskie i amerykańskie parlamenty uchwalają bezbożne, sprzeczne z naturą prawa. Nie dziwmy się, że w czołowych światowych uniwersytetach nauki, zwłaszcza humanistyczne, są bardzo często w rękach lewackich, bezbożnych profesorów. Nie dziwmy się, że najbogatsze, najbardziej wpływowe media dyszą wprost nienawiścią do Kościoła katolickiego, głównego przeciwnika nowej ideologii zła, tym bardziej że opanowane są przez dziennikarzy i polityków, którzy wychowani zostali w rodzinach ateistycznych bądź niechrześcijańskich i którzy zupełnie nie rozumieją Kościoła katolickiego i chrześcijańskiej cywilizacji. Nie dziwmy się, że współcześnie produkowane filmy największych wytwórni w świecie, jak np. Hollywood, głoszą kompletny relatywizm moralny i rozpustę, wyrzucając w swojej twórczości seks poza sferę moralności. Wmawiając widzom, czytelnikom i słuchaczom, że zboczenia seksualne, rozwody, życie bez sakramentalnego małżeństwa, aborcja, eutanazja, genderyzm i wiele innych moralnych nieprawości to dowód nowoczesności i postępu, którego hamulcem jest jakoby Kościół katolicki.

Ta nowa moralność, a ściśle – parodia moralności jako takiej, sankcjonowana przez wydawane w parlamentach prawa, przenika skutecznie do dusz ludzkich, zwłaszcza do dusz młodzieży, także tej wychowywanej w rodzinach katolickich, która często odchodzi już od Kościoła katolickiego i od Bożych przykazań, która żyje tak, jak podpowiada jej ateistyczna ideologia, w przekonaniu, że nie istnieją żadne przykazania i zakazy moralne, a najważniejszy dla młodego człowieka jest nieskrępowany niczym seks, pieniądze, zakupy coraz to nowych rzeczy i nieustająca zabawa.

Demoniczny duch czasu

Gdy obserwujemy współczesny świat, który odrzuca Boga i Jego przykazania, nasuwa się refleksja, którą wyraził jeden z biskupów chorwackich, stwierdzając, że współczesna demokracja, która ma jakoby oznaczać rządy ludu, bo po grecku słowo „demos” znaczy lud, a słowo „kratos” – władza, ta współczesna demokracja zmieniła się na demonokrację to znaczy w rządzenie współczesnym światem przez demony.

Prawodawcy i współcześni propagatorzy kontrowersyjnych, sprzecznych z naturą i wiarą chrześcijańską ustaw stwierdzają często w różnych dyskusjach, że wydawane prawo jest dla wszystkich ludzi, wierzących i niewierzących, że nikt człowieka wierzącego nie zmusza do aborcji, do in vitro czy do życia poza sakramentalnym małżeństwem.

To jest oczywiście prawda, ale nie cała. Prawo i moralność się nie utożsamiają. Niemożliwe jest bowiem prawne usankcjonowanie wszystkich ludzkich zachowań moralnych. O nich decydują wyznawana religia, kultura, wychowanie czy obyczaj. Niemniej jednak wpływ prawa na kształtowanie się moralności jest olbrzymi i nie wolno go lekceważyć. Wydawanie przez parlamenty bezbożnych praw prowadzi do wielkich negatywnych zmian w świadomości i moralności społeczeństw. Są na to przekonujące dowody.

Wystarczy wspomnieć na straszliwe zniekształcenie świadomości i moralności milionów ludzi poddanych prawodawstwu hitlerowskiemu czy komunistycznemu. Trzeba wielu pokoleń, by odbudować właściwą, zgodną z Bożym i naturalnym prawem świadomość i moralność. Dlatego jest tak ważne, by lewackie zamiary wydawania bezbożnych praw były skutecznie hamowane i odrzucane. Co niestety często nie ma miejsca, gdy w parlamencie zasiadają ludzie bezbożni lub ludzie o bardzo słabej wierze, chcący się przypodobać demonicznemu duchowi czasu.