Narodowe czytanie i w Zespole Szkół Powiatowych w Kadzidle [ZDJĘCIA]

W Zespole Szkół Powiatowych w Kadzidle 9 września odbyło się Narodowe Czytanie utworu „Rozdziobią nas kruki, wrony ..." Stefana Żeromskiego.

Akcja Narodowe Czytanie zainaugurowana została w 2012 przez prezydenta RP Andrzeja Dudę lekturą „Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza. W 2013 roku w całej Polsce odbyło się czytanie dzieł Aleksandra Fredry, a podczas następnych edycji przeczytano „Trylogię" Henryka Sienkiewicza oraz „Lalkę" Bolesława Prusa. W 2016 roku Andrzej Duda wraz z małżonką rozpoczęli Narodowe Czytanie „Quo Vadis" Henryka Sienkiewicza w warszawskim Ogrodzie Saskim. W 2017 roku lekturą Narodowego Czytania było „Wesele" Stanisława Wyspiańskiego, a w 2018 roku „Przedwiośnie" Stefana Żeromskiego.

Podczas tegorocznej akcji Narodowe Czytanie para prezydencka zaproponowała do czytania osiem Nowel Polskich.

„Dobra pani" – Elizy Orzeszkowej;
„Dym" – Marii Konopnickiej
„Katarynka" – Bolesława Prusa
„Mój ojciec wstępuje do strażaków" (ze zbioru: Sanatorium pod Klepsydrą) – Bruno Schulza
„Orka" – Władysława Stanisława Reymonta
„Rozdzióbią nas kruki, wrony..." – Stefana Żeromskiego
„Sachem" – Henryka Sienkiewicza
„Sawa" (z cyklu: Pamiątki Soplicy) – Henryka Rzewuskiego

Nowele te uczą nas, że w życiu powinniśmy kierować się szlachetnością i solidarnością, że nie wolno nam stracić wrażliwości na ludzką krzywdę ani zapomnieć o naszej historii.

W Zespole Szkół Powiatowych w Kadzidle została wybrana do wspólnego czytania nowela „Rozdziobią nas kruki i wrony..." Stefana Żeromskiego. To poruszająca nowela, której akcja toczy się pod koniec powstania styczniowego. Opis przygnębiającego jesiennego krajobrazu stanowi wstęp do opowiadania o poniewierce jednego z ostatnich powstańców, który przebrany za chłopa przemyca broń dla swojego oddziału. Nie zamierza rezygnować, choć jest świadomy, że powstanie dogorywa. Na polnej drodze napotyka go rosyjski patrol. Żołnierze przeszukują jego wóz i odkrywszy broń, mordują go. Druga część zawiera naturalistyczny opis paniki i męki pozostałego przy życiu konia, a następnie równie brutalną, szokującą scenę rozrywania ciała zabitego powstańca przez stado wron. W ostatniej części pojawia się chłop z pobliskiej wsi, który okrada zwłoki, po czym wrzuca do jednego dołu trupa powstańca i zwłoki konia obdartego ze skóry. Żeromski zamyka utwór pesymistycznymi słowami: „Zza świata szła noc, rozpacz i śmierć".