Najbliższa wystawa czasowa w ostrołęckim muzeum

Muzeum Kultury Kurpiowskiej  zaprasza w sobotę 10 października o godzinie 14.00 na wernisaż wystawy "Rzeźba Anny Dębskiej i Joanny Waliszewskiej".

Anna Dębska – rzeźbiarka, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, uczennica profesorów Tadeusza Breyera i Mariana Wnuka.
Sztukę Anny Dębskiej ukształtowały pierwszej wody talent, życiowa determinacja, odwaga pozwalająca zmierzyć się z tematem, wiedza o świecie, wyczucie natury, wrażliwość i umiejętność patrzenia spojrzeniem czystym, anielskim.
Prace rzeźbiarki mają urzekającą, przetworzoną i odkrywczą formę, budowaną w sposób ładny, niebanalny, dyskretny, przedziwny, wykwintny. W zawiązaniu formy czuje się tajemnicę, intrygę, dramat. Forma jej rzeźb ujęta jest w karby logiczności. Niemała jest też ich muzyczność.
Patrząc na rzeźby Anny Dębskiej, czuje się, że Artystka widziała niemało. Aspekt metafizyczny jest wszechobecny w jej twórczości. Rzeźby niezwykłe w swej lekkości i dynamice są silne i krzepiące. Obok nieokiełznanych spienionych koni, wierzgającego źrebca, pędzących dzikich gazeli. Artystka tworzy nieporadne wilczki, źrebaki, liski czy orle pisklę. Jej jelenie, gdy tylko zauważą naszą obecność, umkną w gęstwinę lasu, dając nam odczuć swoje niezadowolenie.
Animalistyczna tematyka twórczości Anny Dębskiej ukazuje złożoność natury. Staje się niespotykaną opowieścią o jej istocie, pięknie, tajemnicy i dramacie, które są również udziałem człowieka. Niebywała czystość intencji Artystki z powodzeniem pozwala jej ukazywać prawdę o życiu.

Xawery Dunikowski we wstępie do katalogu indywidualnej wystawy Artystki w Zachęcie, w 1962 roku, napisał:
„Prace i szkice Anny Dębskiej oszałamiają swoją bezpośredniością. Jej styl i technika nie mają żadnego odpowiednika w rzeźbie. Poszukując jakiejś analogii do prac tej artystki przeszedłem myślą wstecz, cofając się do różnych epok. Zatrzymałem się dopiero w epoce paleolitycznej. Tam dostrzec można pewne reminiscencje. Ale różni się od artysty paleolitycznego, gdyż daje nam zjawisko + ideę. Ze świętą pasją daje własną wizję zwykłego życia cielaków, wilczków, lisków… Wzrusza nas emocją swego widzenia uroków i urody życia.”

NAGRODY:

1959 – Włochy, Carrara
Międzynarodowe Biennale Grafiki i Rzeźby
II Nagroda

1959 – Sopot
Ogólnopolski Festiwal Sztuk Plastycznych
Nagroda za rzeźbę „Klęczący byczek”

1961 – Warszawa
Ogólnopolska Wystawa Rzeźby w XV-lecie PRL
Nagroda państwowa II stopnia za całokształt twórczości

1965 – USA, Waszyngton
Międzynarodowa Wystawa Rzeźby
Wyróżnienie za rzeźbę „Koziołek”

1967 – Grecja, Ateny
Międzynarodowa Wystawa Sztuki Kobiet
Medal za rzeźbę „Indyjski byczek”

1970 – Budapeszt
Światowa Wystawa Rzeźby o Tematyce Łowieckiej
I Nagroda za „Kompozycję trzech jeleni”

1973 – Warszawa
Współczesna Sztuka Animalistyczna
Nagroda

1980 – USA, California
Wystawa Sztuki Artystów Californijskich
I Nagroda za rzeźbę „Stado arabskich klaczy ze źrebakami”

NAJWIĘKSZE REALIZACJE:

- Warszawa Służewiec – „Pędzące konie”
- Plac Dickensa w Warszawie – „Lecące łabędzie”
- Park Paderewskiego w Warszawie – „Bizon”
- Park Kultury i Wypoczynku w Chorzowie – „Pędzące gazele”, „Trzy źrebaki”, „Wyjące wilki”
- Skwer koło Hotelu Cracovia w Krakowie – „Baraszkujące źrebaki”
- ul. Batorego w Warszawie – „Szalone konie” (zniszczone podczas zamieszek stanu wojennego)
- Opole – „Na granicy” (współpraca z Józefem Trenarowskim)
- Skwer Broniewskiego w Wałbrzychu – rzeźby „Daniele” i „Walczące muflony”
Tarnobrzeg – rzeźba „Ponny”
- Łódź – „Gęsi”, „Konie”, „Wyjący wilk”
- Park Zdrojewskiego, Busko Zdrój – „Wilczysko”, „Drapiący się byczek”, „Baraszkujące niedźwiadki”
- Ośrodek Sanatoryjny w Zbójnej Górze – rzeźba „Dwa koziołki”
- Park Scempione w Mediolanie we Włoszech – „Kompozycja jeleni”
- Texas, Dallas w USA – „Rozbrykane źrebaki”, „Walczące ogiery”, „Baraszkujące źrebce”, „Źrebięta”
- Hudson w USA – „Wierzgający źrebiec”
- Wiele realizacji w prywatnych rezydencjach: w Lichtensteinie, w Niemczech, USA, Włoszech, Belgii, Szwajcarii oraz w Polsce.

PRACE W ZBIORACH:

Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie, Muzeum w Częstochowie,
Muzeum im. Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, Muzeum w Zielonej Górze, Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku, Muzeum Kolonii w Niemczech oraz w kolekcjach prywatnych w Europie i Stanach Zjednoczonych.


Joanna Waliszewska – rzeźbiarka i pisarka. Studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby u prof. Bogdana Chmielewskiego. Dyplom uzyskała w 1979 roku za rzeźbę „Koń na polu bitwy”. Wystawiała głównie w galeriach prywatnych w Warszawie, Pradze i Sofii.
Joanna Waliszewska reprezentuje oryginalną twórczość rzeźbiarską. Niestety, wiele jej cennych i dużych prac uległo zniszczeniu w stanie wojennym. Artystka z powodu tragicznych wypadków losowych i kłopotów ze zdrowiem poświęciła się głównie pracy pisarskiej. Pisze liczne artykuły i recenzje o sztuce do magazynów, a Wydawnictwo Prószyński i Spółka wydało kilka jej powieści. Znalazły one uznanie u czytelników.
Jej prace rzeźbiarskie mniejszych rozmiarów, wykonane głównie w brązie i ceramice, o tematyce animalistycznej, cechuje niezwykła wrażliwość i oryginalność oraz instynktowne wyczucie formy rzeźbiarskiej. Obecnie jej rzeźby wystawiane są na Starym Mieście w Warszawie, w Galerii Zapiecek oraz w Leśnej Galerii u Anny Dębskiej w Łazach.

Komisariat wystawy - Barbara Kalinowska