Będzie śledztwo ws. możliwości popełnienia przestępstwa przez Donalda Tuska?

Prokuratura Apelacyjna w Warszawie uwzględniła skargę Stowarzyszenia Solidarni 2010 dotyczącą bezczynności Prokuratury Okręgowej, która uprzednio zignorowała zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa niedopełnienia obowiązków przez Prezesa Rady Ministrów Donalda Tuska. Teraz prokurator okręgowy będzie musiał zbadać sprawę.

Stowarzyszenie Solidarni 2010 w sierpniu ubiegłego roku powiadomiło prokuraturę o podejrzeniu popełnienia przestępstwa niedopełnienia obowiązków przez osobę, która zawarła z władzami Federacji Rosyjskiej umowę w sprawie ustalenia reżimu prawnego dla badania przyczyn katastrofy smoleńskiej. Osoba tą najprawdopodobniej był Prezes Rady Ministrów Donald Tusk. W myśl ustawy o umowach międzynarodowych z dnia 14 kwietnia 2000 r. organ właściwy do prowadzenia negocjacji lub minister kierujący działem administracji rządowej właściwy do spraw, których dotyczy umowa międzynarodowa, po uzgodnieniu z zainteresowanymi ministrami, składa Radzie Ministrów, za pośrednictwem ministra właściwego do spraw zagranicznych, wniosek o ratyfikację lub zatwierdzenie umowy międzynarodowej (art. 14). Umożliwia to publikację umowy we właściwym dzienniku urzędowym. Obowiązek ten nigdy nie został wykonany, co łatwo sprawdzić, gdyż nikt nie zna treści tej umowy ani dokumentu ją zatwierdzającego, czy dziennika urzędowego, w którym można by zapoznać się z jej treścią.

Powyższe zawiadomienie dotyczyło zarówno przestępstwa niedopełniania obowiązków (art. 231 k.k.) jak i przestępstwa zdrady dyplomatycznej (129 k.k.). We wrześniu 2011 prokuratura odmówiła wszczęcia śledztwa w sprawie o przestępstwo z art 129 k.k. W postanowieniu o odmowie wszczęcia śledztwa nie odniesiono się jednak w żaden sposób do faktu dokonania przestępstwa niedopełnienia obowiązków.

Wobec tego Stowarzyszenie Solidarni 2010 zdecydowało o złożeniu skargi na bezczynność Prokuratory Okręgowej. Treść skargi poniżej:

ZAŻALENIE
na bezczynność Prokuratora Okręgowego w Warszawie

Na mocy art. 306 § 3 kpk wnoszę zażalenie na bezczynność Prokuratory Okręgowej w Warszawie w sprawie, w której skarżący złożył zawiadomienie o przestępstwie z art. 231 par. 1 k.k. popełnionym na szkodę Rzeczpospolitej Polskiej.

Podnosząc zarzut bezczynności, wnoszę o zobowiązanie Prokuratora Okręgowego w Warszawie do podjęcia niezbędnych czynności procesowych, zmierzających do wszczęcia postępowania karnego.

Uzasadnienie

W dniu 18 sierpnia 2011 r. Stowarzyszenie Solidarni 2010, skarżący w niniejszej sprawie, złożyło zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 129 k.k. oraz art. 231 par. 1 k.k. obu na szkodę Rzeczpospolitej Polskiej. Zawiadomienie to wpłynęło do Prokuratury Okręgowej w dniu 28 sierpnia 2011 r. W dniu 27 września 2011 r. Prokurator Justyna Brzozowska wydała postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie z art. 129 k.k. (sygn. Akt. VI DS 236/11) W postanowieniu tym Prokurator nie odniosła się do zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa z art. 231 par. 1 k.k. Jednocześnie do dnia dzisiejszego upłynął przewidziany prawem sześciotygodniowy termin na powiadomienie Zawiadamiającego o wszczęciu bądź odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie ścigania przestępstwa z art 231 k.k. Tym samym należy uznać, że niniejsza skarga na bezczynność zasługuje na uwzględnienie.

Poniżej wyjaśnienia szczegółowe.

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z dnia 18 sierpnia 2011 r. dotyczyło czynów z art. 129 (zdrada dyplomatyczna) jak i art. 231 par. 1 k.k. (niedopełnienie obowiązków) co wyraźnie zaznaczono w głowie pisma.

Przedmiotem zawiadomienia było zawarcie niekorzystnej dla Rzeczypospolitej Polskiej umowy międzynarodowej z Federacją Rosyjską dotyczącej wyboru mechanizmu prawnego właściwego dla prowadzenia badania celem ustalenia przyczyn katastrofy samolotu z Prezydentem RP i pozostałymi 95 pasażerami na pokładzie w dniu 10 kwietnia 2010 r. w okolicach portu lotniczego Smoleńsk - Północny (art. 129 k.k.) oraz niedopełnienie po jej zawarciu obowiązków wynikających z ustawy o umowach międzynarodowych i innych ustaw (art. 231 par. 1 k.k.).

Na stronie 9 wspomnianego zawiadomienia Zawiadamiający donosił jak poniżej:

Po wtóre należy podnieść, że Donald Tusk w ramach pełnionej funkcji dopuścił się także popełnienia czynu z art. 231 §1 k.k., gdyż poprzez niedopełnienie ciążących na nim obowiązków działał na szkodę interesu publicznego. Na wstępie należy wskazać, iż jak stanowi art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000r. o umowach międzynarodowych umowy nie objęte zakresem regulacji art.89 i 90 Konstytucji RP mogą zostać zawarte poprzez złożenie oświadczenia przez umocowanego do tego przedstawiciela RP, a następnie wyrażenie zgody przez RM. Przedstawiciel RP zawierający umowę jest jednak na podstawie art.14 ust. 1 ustawy zobowiązany do każdorazowego przedłożenia umowy międzynarodowej RM do zatwierdzenia, gdyż tylko w ten sposób umowa ta może zostać zgodnie z polskim porządkiem prawnym skutecznie zawarta. Zgodnie z treścią art. 88 ust. 1 i 3 Konstytucji niezbędnym dla tej skuteczności jest także promulgacja umowy w Dzienniku Urzędowym RP. Należy jednak wskazać, iż w przypadku porozumienia zawartego przez Donalda Tuska z premierem Federacji Rosyjskiej Władimirem Putinem nie zostało ono w żaden sposób przedstawione RM ani innym konstytucyjnym organom do procedury ratyfikacji do zatwierdzenia, RM nie wydała więc zgody na zawarcie umowy, a sama treść aktu nie została ogłoszona w Dzienniku Ustaw. Sytuacja ta skutkowała niekorzystnym dla porządku prawnego stanem, gdy w obrocie prawnym, w którym brała udział RP stosowane były postanowienia nieogłoszonego aktu. Co więcej, działaniem swym Donald Tusk uniemożliwił jakimkolwiek organom kontrolę nad treścią stosowanych przepisów, godząc się na wejście do obrotu prawnego aktu, którego wartość nie została zgodnie z prawem zweryfikowana. Wobec więc faktu, iż Prezes Rady Ministrów będąc funkcjonariuszem administracji rządowej winien być, na podstawie art.115 §13 pkt. 4 k.k. zakwalifikowany do grupy funkcjonariuszy publicznych, uprawnionym jest także wniosek, iż może być on także podmiotem przestępstwa z art.231 k.k. W świetle zaś powyższych uwag uprawnionym jest wniosek, że zachowaniem swym wypełnił znamiona wskazanego czynu działając na szkodę interesu publicznego poprzez niedopełnienie swoich obowiązków.

Dowód: zawiadomienie o podejrzeniu popełniania przestępstwa z dnia 18 sierpnia 2011 r. str. 9.
Powyższe zawiadomienie jednoznacznie wskazywało więc na czym polegało niedopełnienie obowiązków przez sprawcę. Było to niewykonanie wyraźnych dyspozycji ustawy o umowach międzynarodowych, która w art. 14 nakazuje organowi RP uprawnionemu do zawarcia umowy, w tym wypadku Prezesowi Rady Ministrów, złożenie Radzie Ministrów, za pośrednictwem ministra właściwego do spraw zagranicznych, wniosku o ratyfikację lub zatwierdzenie umowy międzynarodowej. Niedopełnienie tego obowiązku uniemożliwiło zatwierdzenie zawartej umowy międzynarodowej, co jest wymogiem ustawowym określonym w art. 12 ust. 1 ustawy o umowach międzynarodowych. Działanie to uniemożliwiło promulgację zawartej umowy międzynarodowej, co również jest obowiązkiem wynikającym wprost z ustawy zasadniczej (art. 88 ust. 1 i 3 Konstytucji RP) jak również odnośnej ustawy (art. 18 ust. 2 i 3 ustawy o umowach międzynarodowych), choćby z uwagi na fakt, że nie jest znana dokładna treść zawartej przez sprawcę umowy, gdyż ta nie nigdy nie została przedłożona Radzie Ministrów do zatwierdzenia.

W konsekwencji szkodę podniósł porządek prawny Rzeczpospolitej Polskiej. Do dnia dzisiejszego istnieją wątpliwości co do statusu prawnego zawartej umowy, jej treści a także zakresu obowiązywania. Dość zaznaczyć, że żaden z organów państwa polskiego nie jest w stanie wskazać odpowiedniego dziennika urzędowego, w którym obywatele mogliby zapoznać się z treścią zawartej umowy. Ponadto do dnia dzisiejszego istnieją problemy z ustaleniem treści wskazanej umowy i jej przedmiotu. Organy RP naprzemiennie wskazują, że zawarte porozumienie dotyczyło wyboru jako reżimu prawnego badania katastrofy całej Konwencji z Chicago bądź wyłącznie jej załącznika 13. Czyni tak sama Prokurator Justyna Brzozowska, która wydała postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa w sprawie z art. 129 k.k. W swoim postanowieniu Prokurator nie jest w stanie wskazać publikatora ani treści zawartego porozumienia. Jednocześnie formułuje rozbieżne oceny co do treści zawartej umowy raz wskazując, że był nią wybór Konwencji z Chicago (str. 6) a raz że wyłącznie reżim załącznika 13 do wspominanej Konwencji (str. 3 ). Niekorzystny dla porządku prawnego RP jest również istniejący od 21 miesięcy stan, w którym w obrocie prawnym stosowane są postanowienia aktu którego ważność i prawomocność budzą poważne wątpliwości. Również w przyszłości konsekwencje niedopełniania wskazanych obowiązków mogą być źródłem szkód dla interesu publicznego, gdyż sprawdzenie zgodności z zasadami porządku prawnego Rzeczpospolitej zawartego porozumienia czy też jego ewentualne wypowiedzenie może napotkać na znaczne trudności wobec jego nieopublikowania, faktycznego utajnienia jego treści a nawet wątpliwości co do faktu zawarcia!

W postanowieniu o odmowie wszczęcia śledztwa wydanym w dniu 27 września 2011 r. Prokurator Justyna Brzozowska nie odniosła się w ogóle do zawiadomienia w przedmiocie popełnienia przestępstwa z art. 231 par. 1 polegającego na nie wykonaniu przez Donalda Tuska obowiązków wynikających z ustawy o umowach międzynarodowych i innych ustaw. Prokurator nie odniosła się również do żadnego z powołanych wyżej argumentów a były one również treścią zawiadomienia.

W sentencji postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa Prokurator Justyna Brzozowska postanowiła:

Odmówić wszczęcia śledztwa w sprawie: Narażenia przez Prezesa Rady Ministrów i innych funkcjonariuszy publicznych, w dokładnie nieustalonym czasie, w okresie od 10.04.2010 r. do 13.04.2010 r. , w dokładnie nieustalonym miejscu na powstanie szkody w interesie Polski poprzez podjęcie wspólnie z władzami Federacji Rosyjskiej decyzji o przeprowadzeniu badań zmierzających do ustalenia przyczyn i przebiegu katastrofy polskiego samolotu TU 154M , do której doszło w dniu 10.04.2010 r. na lotnisku w pobliżu miejscowości Smoleńsk na terytorium Federacji Rosyjskiej zgodnie z postanowieniami Konwencji Chicagowskiej z dnia 7.12.1944 r. o międzynarodowym lotnictwie cywilnym przy jednoczesnej rezygnacji z przeprowadzenia ww. ustaleń w oparciu o porozumienie z dnia 14.12.1993 r., zawarte pomiędzy Ministrami Obrony Narodowej Rzeczpospolitej Polskiej i Federacji Rosyjskiej w sprawie zasad wzajemnego ruchu lotniczego wojskowych statków powietrznych w przestrzeni obu umawiających się państw, tj. o czyn z art. 129 kk w zw. z art. 231 par. 1 kk w zw. z art. 11 par 2 kk wobec braku znamion czynu zabronionego, tj. na podstawie przepisu art. 17 par 1 pkt. 2 kpk.

Dowód: postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa wydane przez Prokurator Justyna Brzozowska w dniu 27 września 2011 r. sygn. akt. VI Ds 236/11.

Z powyższego wynika, że postanowienie odnosi się wyłącznie do przestępstwa zdrady dyplomatycznej. Czyli jednego czynu z art 129 kk. popełnionego, jak sądzi Prokurator, w związku z art 231 kk. Oznacza to, że Prokurator badanie zawiadomienia przeprowadzała pod kątem popełnienia zdrady dyplomatycznej jako formy niedopełnienia obowiązków. Jest to stanowisko częściowo tylko uzasadnione. Faktem jest, że Rzeczpospolita Polska była i jest związana Porozumieniem z 14 grudnia 1993 roku w sprawie zasad wzajemnego ruchu lotniczego wojskowych statków powietrznych Rzeczypospolitej Polskiej i Federacji Rosyjskiej w przestrzeni powietrznej obu państw, które może być odbierane jako wiążące źródło obowiązków dla osób reprezentujących państwo polskie w stosunkach z Federacją Rosyjską. Jednocześnie jednak należy pamiętać, że prawo publiczne międzynarodowe nie zawiera obowiązującej hierarchii norm i rządzi się zasadą swobody umów. Stąd zawarcie równoległego porozumienia międzynarodowego dotyczącego wyboru reżimu prawnego badania przyczyn katastrofy smoleńskiej było dozwolone. Oczywiście takie działanie musi być ocenione z punktu widzenia interesu Rzeczpospolitej.

Bez względu na powyższe Zawiadamiający wskazuje, że złożone przez niego zawiadomienie dotyczyło podejrzenia popełnienia dwóch odrębnych czynów, co zostało dokładnie opisane i uzasadnione.

W szczególności w głowie zawiadomienia wyraźnie zaznaczono, że chodzi o popełnienie dwóch odrębnych czynów o czym wyraźnie świadczy użycie rozłącznego koniunktora 'i'. Zawiadomienie dotyczyło przestępstw z art. 129 k.k. (zdrada dyplomatyczna) i z art. 231§1 (niedopełnienie obowiązków). Również w uzasadnieniu zawiadomienia wskazano wyraźnie, że przez przestępstwo niedopełnienia obowiązków na szkodę Rzeczpospolitej Polskiej dotyczy niewykonania wyraźnych dyspozycji ustawy o umowach międzynarodowych (patrz wyżej).

Ani w sentencji postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa ani w jego obszernym uzasadnieniu Prokurator nie odnosi się do tej części zawiadomienia. Całkowitym milczeniem pomija argumenty zawiadamiającego dotyczące przepisów ustawy o umowach międzynarodowych i wypływających z nich obowiązków. Również w aktach sprawy o sygn. VI Ds.236/11 brak jakichkolwiek śladów podjęcia czynności zmierzających do wyświetlenia tych okoliczności.

Bez względu na fakt czy takie działanie Prokuratora było świadome czy jest wynikiem jego nieuwagi w chwili obecnej z uwagi na upływ czasu i nie podjęcie stosownych i nakazanych prawem działań należy uznać, że zachodzi niedopuszczalny stan bezczynności.

Z tych względów zażalenie jest zasadne i wnoszę o jego uwzględnienie.

W imieniu Zawiadamiającego,
zgodnie z zasadami reprezentacji.


[źródło: Solidarni2010.pl]