91. rocznica Bitwy Warszawskiej

W wyniku tej batalii rozgromiono siły bolszewickie i obroniono niepodległość odrodzonej po czasach zaborów Polski.

W dniach 13-15 sierpnia 1920 r. na przedpolach Warszawy rozegrała się decydująca bitwa wojny polsko-bolszewickiej. Uznano ją za 18. na liście przełomowych bitew w historii świata, zdecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i nierozprzestrzenieniu się rewolucji komunistycznej na Europę Zachodnią. Bitwa Warszawska jest określana mianem „cudu nad Wisłą”.

Bitwę poprzedziła dowodzona przez Michaiła Tuchaczewskiego ofensywa Armii Czerwonej. Celem ataku było zdobycie Warszawy.

Bitwa rozpoczęła się 13 sierpnia 1920 r. na przedpolach stolicy. Została rozegrana zgodnie z planem operacyjnym opracowanym na podstawie koncepcji Józefa Piłsudskiego przez szefa sztabu generalnego Tadeusza Rozwadowskiego, płka Tadeusza Piskora i kpt. Bronisława Regulskiego.

Gdy Armia Czerwona zbierała się do zdobycia Warszawy, Polacy przegrupowali wojska, by doprowadzić do - planowanej przez Marszałka Józefa Piłsudskiego - wielkiej, decydującej bitwy, początkowo planowanej na linii Narwii i Bugu.

Plan bitwy składał się z trzech oddzielonych faz: obrony na linii Wieprza, Wkry i Narwi - co stanowiło rodzaj działań wstępnych; rozstrzygającej ofensywy znad Wieprza (na północ, na skrzydło sił bolszewickich) oraz wyparcia Armii Czerwonej za Narew, pościgu, osaczenia i rozbicia armii Tuchaczewskiego.